جامعه ایران در شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی بغرنجی به سر می‌برد. انسداد سیاسی، فقر و نابرابری امکان یک زیست شایسته و در سایه عدالت اجتماعی را از مردم گرفته است. در این شرایط آیا ترویج‌گری می تواند یک روش جمعی دموکراتیک برای ایجاد تغییرات پایدار و عادلانه در جامعه باشد؟ اگر «ترویجگری» صرفا یک مجموعه ابزار است که توان همراهی و زمینه سازی برای برقراری عدالت اجتماعی را ندارد با کدام چالش نظری و عملی روبروست؟ و اساسا چه نسبتی با امر سیاسی در جامعه امروز ما دارد؟